من یه هنرمند سرامیکم؛ کارم اینه که با گل و رنگ و لعاب، قصه‌هام رو تعریف کنم. قصه‌هایی بی‌کلمه، پر از فرم و بافت و حسی که توی هر اثر پنهونه. برای من، هنر فقط ساختن نیست، یه جور گفت‌وگوئه... یه راه برای ارتباط با دنیا، با چیزهایی که نمی‌شه با زبون گفت.

هر کاری که می‌سازم، یه تکه از خودمه. یه لحظه از احساسم، یه فکر نصفه‌شب، یا یه چیزی که یه‌جایی دیدم و دلمو لرزوند. بعضی وقتا یه فنجون ساده می‌سازم، اما پشتش یه گفت‌وگوی طولانی بوده. بعضی وقتا هم یه گلدون که انگار نشسته کنارم، داره آهسته آواز می‌خونه!

برای من، ساختن یعنی کشف کردن. یعنی هر بار که گل رو توی دست‌هام ورز می‌دم، انگار دارم یه تکه‌ی جدید از خودم رو پیدا می‌کنم. دنبال اون زیبایی‌های کوچیک و یواشکی‌ام؛ همون‌هایی که شاید خیلی‌ها حواسشون بهش نیست، اما وقتی دیده می‌شن، آروم یه لبخند می‌نشونن روی لب آدم.